باز من یه چند لحظه اینترنت گیر آوردم، خوبم و همه چیز عالی‌....

هوا مه‌ آلود و بارونیه، بارون که چه عرض کنم، نمی‌تونید تصور کنیدش، به هیچ چیز نمیشه تشبیهش کرد حتی به آبشار نیاگارا!!! مه انقدر غلیظه که دیگه GPS هم موقعیت یابی‌ نمیکنه! پروازِ هواپیما هم کنسل شده. خشک‌کن یه سر مشغولِ خشک‌ کردن لباس هاست برایِ دوباره استفاده کردن. تو این هوا اگر به یه کارگرِ ساعتی‌ یک میلیون هم بدند نمی‌ره کار کنه! اون قدیما یه خرده که بارونِ تندی میومد، هوا ابری بود میخواستیم بریم بیرون دور و بریها می‌گفتند: آخه تو این هوا سّگ از خونش بیرون میاد که تو میخوای بری بیرون! از صبح تا ظهر و دوباره از بعد از ظهر تا الان که دیگه به خاطرِ عمل نکردن GPS اومدیم خونه، تو این درّه مرّه‌ها مشغول بودیم! قبل از ظهر تو درّه، کنار دستمون یه حیوونی شبیهِ بوفالو کمی‌ لاغرتر(اسمش رو یادم رفته) بوده انقدر مشغول بودیم که ندیدیمش، تو درّه کناری، جایی‌ که پریروز بودیم بچه‌ها خرس دیده بودند!
از دنیایِ ارتباطات همین چند لحظه اینترنت اون هم به لطفِ خلبانِ هلیکوپتر (کاپیتان ژان‌فیلیپ) رو داریم، نه تلویزیون، نه تلفن، نه موبایل و البته روزنامه هست.... خلاصه همه چیز عالیه!

همیشه معتقد بودم که جوونیِ آدم باید خاص باشه که به وقتِ پیری پایِ پله کرسی کلی‌ خاطراتِ هیجان‌انگیز و متفاوت برایِ تعریف کردن برایِ نوه‌هاش داشته باشه مثلِ مادرجون خدابیامرز! بعد دیگه این سبک زندگی‌ انقدر عادت می‌شه که دیگه یه وقت به خودت می‌آیی که می بینی‌ نصفِ موهات سفید شده و همه زندگیت رو هم خاصِ خودت گذروندی و هر کار خطرناک، سخت و تازه‌ای رو هم به تجربه کردن توجیه کردی که دیگه اصلا یادت رفته نوه‌ای که قراره به وقتِ پیریت با خاطراتت حال کنه، از هوا که نمیاد!!!