شنبه ۱۷ اوت (۴)؛ خلاصه که با آخرین هلیکوپتر رسیدم روستا، تا بقیه تو لابراتوار بودند، دوش گرفتم و تو بارون رفتم پیشِ دخترها؛ ماریلی و کاترین؛ که خوراکیهایی که دیروز خریده بودم و اونجا جا گذاشتم رو بگیرم، بارون شدیدتر شده بود. نگاهِ بچه‌ها به صورتم من رو کشوند جلویِ آینه، واویلا چه کرده بودند پشه‌ها با من، به شوخی‌ و خنده ماجرایِ اون روز رو براشون می‌گفتم که حس کردم خیلی‌ راحت نمیتونم فکم رو تکون بدم و کمی‌ نفس کشیدن برام سخت شده، سردرد هم شدیدتر. خواهش کردم که یه قرصِ مسکن بدند برایِ سردردم، حرفی‌ از سفت شدنِ فک‌هام نزدم، و اینکه دیگه حرف زدنم شل و آروم شده که کاترین همراه با ادویل، یه قرصِ ضدِّ حساسیت هم بهم داد که چه به موقع بود، چون گلوم از تو شروع کرده بود به ورم کردن و اگر این قرص رو نمیخوردم یا اینکه پیشِ دخترها نمیومدم چه بسا که خفه میشدم. 

بعد از خوردنِ دارو، تو بارونِ شدید برگشتم رزیدانس و سریع رفتم اتاقم و خوابیدم. حالم بد بود. شنیدم کسی‌ به در میزد شاید جسیکا بود، نمیدونم چون بعد هم نپرسیدم، وقتی‌ از اتاق بیرون اومدم، ساعت نمیدونم چند بود، شاید هنوز ۹ نشده بود، نگاهِ بقیه من رو باز کشوند جلویِ آینه، لحظه به لحظه بدتر میشدم، خودم به شوخی‌ میگرفتم و هی‌ می‌گفتم مثلِ تصاویرِ صفحه حوادث شدم، زنهایی که دچارِ خشونتِ خونگی شدند! و بعد هم قضیه عصر و خوردن دارویِ ضدِّ حساسیت رو گفتم که چه به موقع بود. همه نگران بودند، و می‌گفتند تو باید به ما رو خبر کنی‌، فلوران میگفت: پروین لطفا ساکت نباش، هر اتفاقی بیفته من متهم هستم، هم امروز هم‌راهت بودم هم اتاقمون یکی‌ هست. همه نگران بودند و حرفی‌ زدند الا دونی...

صبحها که بیدار میشدم چشم‌هام کاملا بسته بود، به زور بخور آب‌جوش بازشون می‌کردم و در طولِ روز هم اگر برایِ کار نمیرفتم بیرون و تو خونه بودم رو صورتم یخ می‌گذاشتم. این عکس مالِ روزی هست که صورتم بهتر شده، در واقع خیلی‌ بهتر و میخواستم برگردم!

یه عکس هم از دو روز قبل از ماجرا می‌گذارم که ببینین چطور پشه کوچیکِ سیاه که به سادگی‌ هم دیده نمی‌شه، با همکاری و اتحاد هم میتونند کارِ بزرگی‌ انجام بدند و آمیزاد این مغرورترین موجودِ خدا رو زمین رو تا پایِ مرگ هم بکشنند!