ساعت از نیمه شب گذشته بود که تصمیم گرفتیم بخوابیم، ذهنم درگیر بود و بیخوابی زده بود به سرم، از طرفی‌ اصلا حسِّ عید و سالِ نوی ندارم. خلاصه، نمیدونم کی‌ خوابم برد که با صدایِ شقایق که میگفت بیدار شو، نیم ساعت دیگه سال تحویل میشه، بیدار شدم ولی‌ نمی‌تونستم بلند بشم، و تو همون حالِ گیجیِ خواب و بیدار،  بلند نشدنم رو توجیه می‌کردم که بهتره نرم سرِ میز ۷سین، جمع خونوادگی هست!

  

مگه میشد، هر ۳-۲ دقیقه با صدایِ  بلند اعلام میکردند که ۲۰ دقیقه مونده، ۱۵ دقیقه، ۱۰ دقیقه، و... ۳ دقیقه مونده بود، پریدم و حاضر شدم  و رفتم کنارِ میزِ ۷سین پیشِ بقیه که شیک و نو‌نوار منتظرِ سالِ نو بودند.پدربزرگ هم بود، یاد باباجون خدا‌بیامرز افتادم، همونقدر آروم و خوشرو! جالبه که این خونواده نزدیک به ۳۰ سال هست که بیرون از ایرانند و بچه‌ها اینجا بزرگ شدن یکیشون هم اینجا به دنیا اومده ولی‌ اهمیتِ نوروز و رسم و سنتهایِ ایرانی خیلی‌ بالاست.

برادرِ شقایق هم دیشب، دیروقت از مونترال راه افتاده و حدودِ ۳ رسیده بود که سال تحویل روکنارِ خونواده باشه. پدرش، از لایِ قرآن به ما بچه‌ها ۵۰$ نوِی تا‌ نخورده (یادِ آقاجون افتادم) و برادرش هم به من دیوانِ مولانا یا به قولِ خودش "رومی" رو به انگلیسی، باز هم به قولِ خودش زبون اصلی‌! عیدی دادند .

بعد از صبحانه، ساعت ۸:۴۵، شقایق و برادرش من رو رسوندند به محلِ کنفرانس. یه روز سرد، خیلی‌ سرد ولی‌ آفتابی!