انتظار!

ازم دلخوره حسابی‌! در جواب سلامی که رو فیسبوک نوشتم، از دلخوری و انتظارش نوشت! از اینکه باهاش تماس نگرفتم، حتی یک زنگ کوچیک، یک SMS, یک ایمیل! از اینکه وقت نگذاشتم که همدیگه رو ببینیم، شدیدا دلگیره! این رو از ایمیل‌ی که بعد از رسیدنم زد فهمیدم.انگار نمیتونست زودتر این ایمیل رو بزنه، همون موقع که خبر رفتنم به ایران رو روی فیسبوک نوشتم! اون موقع هیچ چیز نگفت، هیچ عکس العملی نشون نداد. خب من هم فکر کردم که بالاخره بعد این همه سال دلایلم برای رد پیشنهادش رو پذیرفته و نمیخواد همدیگه رو ببینیم. هر ارتباطی‌ دو سر داره، نمیشه که خودت رو تحمیل کنی‌، اگر میخواست اون هم مثل بقیه این تمایل رو نشون میداد، دوستی‌ که این حرفها رو نداره! دروغ چرا، خداییش من هم منتظر بودم که حداقل یک زنگ بزنه حالم رو بپرسه و رسیدنم رو خوشامد بگه. انتظار زیادی نبود از کسی‌ که مدام از دلتنگیش میگفت و اینکه هر بار که میرفتم ایران، چه خونه بودم چه نبودم، با اون غرور اشرافیش هر شب زنگ میزد که حضورش رو اعلام کنه، و به بقیه مخصوصاً مامان و آقاجون بفهمونه که هنوز همچنان هست! ولی‌ خب من از این انتظار حرفی‌ نمیزنم، میگم شاید دلش نخواسته، زور که نیست، میخواست زنگ میزد!