کنارِ من ایستادند و دارند با هم صحبت میکنند، از بچه‌هایِ جدیدند. من هم مشغولِ سرخ‌کردنِ سیب‌زمینی‌ صداشون رو میشنوم. یکیشون میگه: فلانی‌ رو می‌-شناسی؟ استادِ دپارتمانِ شماست، اومده بود دپارتمانِ ما و دانشجویِ ایرانی میخواست، تو رو میشناسه، از من سوال کرد در موردِ کسانی‌ که براش درخواست فرستادند و اپلای کردند، و میخواست که نظر بدم در موردِ دانشگاه‌هایِ ایران، من هم گفتم شریف خوبه و تهران و ... اون یکی‌ ادامه داد که آره استاد‌هایِ  دپارتمانِ ما هم از من می‌‌پرسند، یه جوری میخواستند به هم پز بدند که خیلی مهمند و خب اینها هم نظر دارند تو پذیرفتنِ پذیرش‌ها. سرم رو بلند کردم و گفتم:خیلی‌ از کسانی‌که دانشگاه‌هایِ شریف، تهران، امیرکبیر و ... درس خوندند که حتما اونجا قبول نشدند، من خودم همین‌جا حداقل ۳ نفر رو می‌-شناسم که پدرهاشون عضوِ هیئتِ علمی‌ِ دانشگاه‌ بودند و اینها موقع تعیینِ رشته جاهایِ پرت زدند ولی‌ اومدند شریف، یا کسانی‌ که از سهمیه استفاده کردند، لطفا این دسته‌بندی‌ها و کلاس‌گذاشتن‌ها که مالِ ایرانه رو اینجا نیارید! ساکت شدند، یه نگاهِ بدی بهم کردند و آروم آروم رفتند کنار قابلمه‌هایِ خورشت، شنیدم که اولی‌ به اون یکی‌ گفت میخواستم یه چی‌ بهش بگم ولی‌ ملاحظه کردم! به رویِ خودم نیاوردم. 
 پیشِ خودم فکر کردم خوبه که اینها هنوز به جایی‌ نرسیدند و صاحبِ امضا نیستند ، بعد ما مینالیم از اینکه اونجا تو صفِ گذرنامه می‌-ایستیم، حقمون رو گزینش میخوره و... آدمها نمی‌دونند گاهی‌ با یک حرف و یا چرخوندنِ سرِ قلمشون می‌تونند زندگی و سرنوشتِ کسی‌ رو تغییر بدند.
متأسفانه هر جا میریم فرهنگمون هم می‌بریم، نمیایم حداقل گلچین کنیم خوب‌هایِ دو فرهنگ رو!


پ.ن. این عکس رو تو L'Île d'Orléan, Québec گرفتم و به سوژه ربطی‌ نداره!