تموم...بهونه کردم کار، پروژه، معلوم نبودنِ زمانِ اتمامش، اختلافِ زمانی‌، عدمِ حضور و پیامدشون رو که اگر رابطه‌ای شکل بگیره...  به دل ننشسته بود، دلی‌ که بالغه، گاهی‌ نمیدونم دله که تصمیم میگیره یا منطق... هر چه هست، بیش از این صبوری نکردم ، همین چند روز کافی‌ بود که بدونم با گذرِ زمان هم فرقِ چندانی نمیکنه، باقیش اذیت کردنه و پشت‌بندش عادت و... تو این هوایِ بارونی، این آسمون دلگیرِ خاکستری، این روز‌هایِ خالی‌ و دغدغه کار و پروژه، گفتنش سخت بود شاید پذیرفتنش هم... ولی‌ پذیرفت، منطقِ اروپایی!


پ.ن. عکس رو اوایلِ بعد از ظهرِ امروز، وقتی‌ با کیم تو کافه Brûlerie خیابونِ St-Joseph بودیم، گرفتم.