تازه امروز عدس گذاشتم برای سبزه سفره هفت سین، گندم نکوبیده گیر نیاوردم حتی برای درست کردن سمنو. با وجود هوای آفتابی و بهاری،حال و هوای نوروزی نیست. مدام تو خونه آهنگهای نوروزی با صدای بلند میگذارم که حال و هوای نوروز و سال نو یی بگیره، ولی نه... این شور باید به دل باشه که نیست.
هنوز تصمیم نگرفتم سال نو چه کار کنم، چند تا برنامه هست. یک وقت از بی برنامگی افسردگی میگیری یک وقت هم چند تا چند تا برنامه است. مراسم نوروز انجمن ایرانیهای کبک، هنوز بلیت نگرفتم. یک مهمونی دوستانه و یک برنامه هایکینگ خارج شهر که من آخری رو دوست دارم برم که تو هفته معلوم میشه که چه می‌کنم.
در فاصله یی که منتظرم صندوقدار بیاد و پول اجناس رو حساب کنم بهش زنگ میزنم. میگم کجایی، دلم یک ذرّه شده. بیرونه و داره میره کتابفروشی، نزدیکه بهم. میخوام ازش منتظرم بمونه که ببینیم هم دیگه رو. میگه که تخصص، اورژانس قبول شده...خیلی خوشحال میشم، همون وسط خیابون میبوسمش. خودش خیلی خوشحال نیست، میگه زندگی ندارم دیگه...پنج سال درس بعد هم کار. از دوستش میپرسم، اون هم قبول شده داخلی، یک شهر دیگه. راست میگه، توی این مدت، هر دفعه هر کدوم یک جا بودند فقط دوره‌هایی که هم زمان تو یک شهر بودند، فرصتی داشتند که در خلال ساعات کارشون هم دیگه رو ببینند. ادامه میده اگر بچه داشته باشم تشویقش نمیکنم که پزشکی بخونه مگر خودش بخواد!!!
یک میوه یی دیدم تو فروشگاه آسیایی شبیه ازگیل جنگلیهای شمال. مثل اکثر میوه‌های تروپیکال، خوشبو بود. خیلی اهل تست کردن و خوردن چیزهای جدید نیستم ولی به خاطر شباهتشون خریدم. برخلاف ازگیل جنگلی‌‌ها که هسته بزرگ دارند، اینها تخمهای کوچیک و لیز دارند. نحوه خوردنش رو نمیدونستم، و تخمهاش هم جدا نمیشدند، همش رو با هم خوردم!!!! بد نبود، جدید بود و خیلی خوشبو!
همیشه این ترفند به انگلیسی جواب دادن برای فرار از هم صحبتی نمیگیره. اومده جلو می‌پرسه کجایی هستی؟ حوصله نداشتم جواب بدم، خوشم نیومده بود ازش، میگم «sorry... sorry»، به این امید که فکر کنه فرانسه نمیدونم و بره پی کارش، شروع کرد انگلیسی حرف زدن!!! اتفاقاً انگلیسی زبان بود... د...بیا...این دفعه نگرفت...حالا من مونده بودم چه جوری بپیچونم که بی ادبی نشه...
اولین نشریه دانشجویی دانشگاه چاپ شده، من هم مطلبی راجع به «نوروز، سال نو ایرانی» درش دارم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر