سرشبی، زارا زنگ زد با یه صدایِ شاد و خوشحال گفت یه خبر خوب و اون اینکه کادو پیدا شده! همونی که گفتم دیشب تو اتوبوس جا گذاشته بوده!

صبح زنگ زده به دفترِ خدماتِ اتوبوسرانی و پرس‌و‌جوکرده و گفتند اینجاست و اونها هم فرستادند به یکی‌ از دفاترشون که به محلِ کارِ زارا نزدیکه و این هم رفته گرفته! خلاصه این هدیه به یاد موندنی شد

یه همچنین مردمانی داره این شهر که دست به این مالِ بی‌-صاحبی که جا مونده اونجا نزدند، حتی شاید وسوسه هم نشدند که نگاش کنند!!!

.

تازه دیشب، علی‌ هم یه سر اومد و با دیدنِ من و مناسبتِ بودنم، رفت کیکِ شکلاتی آورد و خودش هم نموند و رفت! اون هم یادمون رفت بخوریم، فقط باهاش عکس گرفتیم، حالا زارا میگفت: اون از کادو و این از کیک، چه سورپرایزی شد پروین!

حالا که صحبت از این رفتار کبکی‌ها شد یه چیزی هم بگم از اون‌طرف:

پنجشنبه ظهر به وقتِ اینجا و شب به وقتِ ایران زنگ زدم خونه، شبِ تعطیلی بود و همه هم جمع بودند، خواهر و خونواده، برادرها و عهد‌و‌عیال. طبقِ معمول، با تک‌تک از بزرگ تا کوچیک صحبت کردم. برادر کوچیکه گفت شنیدی که کیفِ آقاجون رو دزد زده!!! ناراحت گفتم نه، چطور؟!! گفت: دزدها با انصاف بودند! دو روز بعد کیف رو گذاشتند فلان‌جا که به دستِ آقاجون برسه حدودِ هشتصد هزار‌تومان پولِ نقد بوده که بردند، ولی‌ ۲ یا ۳ تا چک به مبلغِ سنگین بوده که برنداشتند و اونها سوراخ کردند!!! شا ید برایِ اینکه یه وقت تو این فاصله زمانی‌ که کیف به دستِ آقاجون می‌رسه کسی‌ اونچک‌ها رو برنداره!
خودشون چک رو باطل کردند.... انصافشون رو!