تو دلت بوسه میخواد اما لبت...

قسمت بالای پارک ملت نشسته بودیم رو نیمکت و داشت از زندگیش میگفت، از سیاتل و زیباییهای شهر و زندگی‌ آروم و قشنگ، صدای موزیک هم تو فضای پارک پیچیده بود. اولین بار بود می‌دیدمش، اومده بود ایران ازدواج کنه! همینطور که حرف میزد صدای محمد نوری پیچید تو فضا: نمیشه غصّه ما رو یه لحظه تنها بذاره.... رفتم با موزیک، مسیر پناهگاه تا قلّه سبلان، غار یخ مراد، دور آتیش تو برنامه شب مونی گچسر، و .... هنوز داشت حرف میزد، نمیشنیدم حرفاش رو، نگاش می‌کردم، چهره مردونه تو رو میدیدم با اون نگاه عمیق وقتی‌ میخوندی؛ کاش میشد یه دست از آسمون بیاد ما دو تا رو...برداره از اینجا و اونور ابرا بذاره.... بهش گفتم میشه برگردیم، کاری رو فراموش کردم که باید انجام بدم. برگشتم خونه به دوستم زنگ زدم که من نیستم، بهش بگو من نمیتونم بیرون از ایران زندگی‌ کنم! اصرار کرد گفتم نه. نمیخواستم خودم رو گول بزنم، اسیرت بودم، نه انقدر که بمونم باهات نه انقدر که دل بکنم و برم! هیچ وقت این حس رو نفهمیدی، گاهی‌ شک میکردی ولی‌ مطمئن نشدی هیچ وقت...نمیخواستم که بفهمی،از خودم مطمئن نبودم، ولی‌ من از نگات میخوندم همه حست رو ...خیلی‌ وقته که دیگه ندیدمت، گاهی‌ که از آقاجون یا برادرام حالم رو می‌پرسی‌، بهم میگند، خوشحالم که خوبی...محمد نوری میخونه و من رو میبره به همون مسیرهایی که با هم رفتیم و تو میخوندی: تو دلت بوسه میخواد اما لبت....